ΑΠΟΥΣΙΑ

Απόψε μου λείπεις.

Και δεν έχω σε ποιον να το πω.

Μου λείπει το άγγιγμα σου, μου λείπει ο τρόπος που με αγκάλιαζες, το άρωμα σου.

Μου λείπουν τα μάτια σου, το διαπεραστικό σου βλέμμα.

Μου λείπει το χαμόγελο σου, το γέλιο σου, η φωνή σου.

Μου λείπουν τα νάζια σου, η γκρίνια σου, μου λείπει κάθε τι από εσένα.

Μου λείπεις εσύ.

Η ώρα είναι σχεδόν μία το πρωί. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στην βεράντα του διαμερίσματος μου. Στηρίζομαι στα κάγκελα και παρατηρώ το φεγγάρι. Είναι η αυγουστιάτικη πανσέληνος απόψε. Άραγε, την κοιτάς κι εσύ, σκεπτόμενος ο,τι σκέφτομαι κι εγώ;

Ή μήπως με ξέχασες;

Αγναντεύω την θέα από το διαμέρισμα μου• χαζεύω τα αυτοκίνητα, τους λιγοστούς ανθρώπους που περπατούν αμέριμνοι στα πεζοδρόμια, τα φώτα της πόλης. Δεν είναι ούτε η ζέστη, ούτε ο πόνος στο στήθος μου που με κρατάνε ακόμα ξύπνια. Είναι η απουσία σου. Πόσο θα ήθελα να ήσουν δίπλα μου αυτήν την στιγμή.

Μακάρι να ήσουν εδώ… Να περνούσες, όπως συνήθιζες, το χέρι σου γύρω από την μέση μου, φέρνοντας με κοντά σου. Να ακουμπούσες το πιγούνι σου στην κορυφή του κεφαλιού μου, αφήνοντας ένα φιλί εκεί. Να ψιθύριζες πως μ’ αγαπάς, κι ας ήταν ένα ψέμα. Γιατί αν ήταν αλήθεια, γλυκέ μου, δεν θα με άφηνες.

Μακάρι να ήσουν εδώ. Να μου μιλούσες όλο το βράδυ για τα όνειρα σου, τι φοβάσαι, τι αγαπάς, τι σε εκνευρίζει. Να μου μιλούσες για το τι σε κάνει να κλαις –κι ας μην το παραδέχεσαι ποτέ, στην πραγματικότητα-,  για το τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις ένα φεγγάρι σαν και τούτο.

Μα εσύ δεν είσαι εδώ. Εσύ έχεις φύγει, και φεύγοντας πήρες κι ένα κομμάτι της ψυχής μου μαζί σου. Νιώθω μισή χωρίς εσένα. Νιώθω πως όλα διαλύονται γύρω μου. Τα πάντα γύρω μου καταρρέουν, και νιώθω πως μαζί τους πέφτω κι εγώ. Η απουσία σου απόψε είναι περισσότερο αισθητή από ποτέ.

Δεν σε χόρτασα. Δεν χόρτασα τα χάδια σου, τα φιλιά σου, δεν χόρτασα εσένα. Ήρθες κι έφυγες χωρίς να το καταλάβω. «Η απόσταση δεν σημαίνει τίποτα όταν ο άλλος σημαίνει τόσα πολλά», συνήθιζες να μου λες όποτε με έπιανε η μελαγχολία και το παράπονο.

Αφού, καλέ μου, σήμαινα τόσα πολλά για εσένα, γιατί έφυγες; Που πήγες; Πως με αφήνεις μόνη μου να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα που με συνθλίβει; Πως με άφησες;

Μπαίνω και πάλι μέσα στο σπίτι, κάθομαι στο διπλό κρεβάτι, παρέα με την –όπως φαίνεται- αιώνια απουσία σου, καθώς ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο μου.  

                                                                                                  ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΚΟΡΚΑ,